ابراهیم یزدی، نهضت آزادی و اپوزسیون فرمایشی

ابراهیم یزدی در نامه ای که در تاریخ ۱۱ آذر ۱۳۹۰  خطاب به آقای کرمانی نوشته است صراحتا بیان داشته که "من به نظام جمهوری اسلامی رای داده‌ام و به رای خود وفادارم." این گفتار اگر چه دور از ذهن نبوده و نیست اما با در کنار نهادن این گفتار و مصاحبه  آقای امیر خرم از اعضای  رهبری نهضت آزادی  با رادیو فردا، تصویر بزرگتری از فعالیت  نهضت آزادی و نقش سایر  گروه های اصلاح طلب حکومتی در نظام ج.ا  به اذهان متبادر میشود.

آقای خرم در این مصاحبه به صراحت گفتند که "جمهوری اسلامی مانند يک قلعه است که جمعی در آن زندگی می کنند و جمعی هم بر اين قلعه حاکمند. گروه های قانونی مانند نهضت آزادی و ساير احزاب قانونی، مانند خندقی هستند که دور تا دور اين قلعه کنده شده است. رسالت و وظيفه ما به عنوان يک گروه اپوزيسيون اين است که هر کسی که از رفتار حاکمان قلعه ناراضی بود و خواست از قلعه بيرون برود، طبيعتا می افتد در درون نيروهای اپوزيسيون و ما وظيفه داريم نگذاريم آنها به سمت نيروهای مقابل بروند که نيروهای برانداز هستند و آماده جذب اين نيروها هستند تا عليه قلعه فعاليت کنند."

با توجه به این اظهارات می توان اینگونه نتیجه گیری کرد که راه  آزادیخواهان حقیقی از "اپوزسیون فرمایشی" جداست  و ایرانیان آزاده یا به تعبیر رهبری نهضت آزادی همان "فراریان از قلعه" هدفشان تغییر دموکراتیک این نظام خائن، جنایتکار و اوباش سالار و رسیدن به حکومتی سکولار، دموکراتیک  و وفادار به منشور جهانی حقوق بشر است در صورتی که اپوزوسیون فرمایشی هدفش صرفا بقا و زیستن در سایه ج.ا  ولو به قیمت هر خفت و خواری  و استمرار ج.ا و حفظ اصل نظام است تا شاید روزی به قدرت بازگردد  و سهمی از قدرت داشته باشد و ازرانت ها و موهبت زیستن در سایه ج.ا بهره مند گردد.

براستی که کوچکترین کمک به بقای نظام ننگین ج.ا بزرگترین خیانت  به مردم ایران و آرمان های جنبش آزادیخواهی ایران  که همانا آزادی، عدالت، حکومتی  سکولار مبتنی بر رای مردم و پاسداشت حقوق بشر است. در حقیقت هر لحظه ای که به عمر این نظام افزوده شود مصادف است با استمرار جنایت علیه بشریت و ادامه تحریم های فلج کننده اقتصادی، گسترش فقر و بی عدالتی و نا برابری اجتماعی، ادامه استثمار کارگران و زحمتکشان ایران،  به هدر رفتن سرمایه ایران، استمرار تروریسم دولتی ج.ا،  اتلاف منابع طبیعی، تهدید تمامیت ارضی  ایران،  عدم سرمایه گذاری در بخش های  نفت و گاز سوای همه هزینه های جبران ناپذیر انسانی و در نهایت در آتش سوختن ایران در جنگی خانمان سوز برای مردم ایران است.